Παύλος Παπαδόπουλος Ομάδα Greece

Σχετικά με εμένα

Ονομάζομαι Παύλος, είμαι 22 ετών και το τρέξιμο μπήκε στη ζωή μου σχεδόν τυχαία, αλλά γρήγορα έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Δεν ήμουν από εκείνους που έτρεχαν από μικροί. Ήταν ένας φίλος μου που με έπεισε να δοκιμάσω – «Έλα, ένα χαλαρό πεντάρι, θα σου κάνει καλό», μου είπε. Στην αρχή δίστασα, όμως εκείνη η πρώτη διαδρομή ήταν αρκετή για να με κερδίσει.
Στην αρχή ήταν δύσκολο. Τα πόδια βαριά, η ανάσα κοφτή, το σώμα διαμαρτυρόταν. Αλλά κάθε φορά που τελείωνα μία προπόνηση, κάτι μέσα μου άλλαζε. Δεν ήταν μόνο η φυσική βελτίωση· ήταν το συναίσθημα της ολοκλήρωσης, η αίσθηση πως ξεπερνάς τον εαυτό σου. Σιγά-σιγά, οι αποστάσεις μεγάλωναν, η αντοχή βελτιωνόταν και, το σημαντικότερο, το τρέξιμο άρχισε να γίνεται τρόπος έκφρασης, ένας χώρος ελευθερίας μέσα στη γεμάτη ρυθμούς ζωή.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μου δεν έχει να κάνει με χρόνους ή μετάλλια. Είναι η πρώτη φορά που ολοκλήρωσα έναν μαραθώνιο, το μαραθώνιο της Αθήνας, παρά τις αμφιβολίες μου. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι το σώμα μπορεί να σε πάει μακριά, αλλά το μυαλό είναι αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις. Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να σταματήσω, αλλά κάθε βήμα ήταν μια μικρή νίκη.
Όπως κάθε δρομέας, αντιμετώπισα τις δικές μου δυσκολίες. Υπήρξαν τραυματισμοί που με κράτησαν πίσω, μέρες που η ψυχολογία μου δεν με άφηνε να βγω να τρέξω. Αλλά πάντα έβρισκα τον τρόπο να επιστρέφω. Το τρέξιμο δεν είναι απλώς κίνηση· είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μια συνεχής υπενθύμιση ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας.
Σήμερα, το τρέξιμο είναι κάτι παραπάνω από άσκηση για μένα. Είναι κομμάτι της ταυτότητάς μου. Είναι το μέρος όπου βρίσκω ισορροπία, όπου βάζω σε τάξη τις σκέψεις μου, όπου νιώθω δυνατός. Και ακριβώς αυτό είναι που συνδέεται με το Sound Mind, Sound Body – το τρέξιμο δεν δυναμώνει μόνο το σώμα, αλλά και το μυαλό. Με έμαθε να είμαι πειθαρχημένος, να αντέχω, να πιστεύω στον εαυτό μου.
Και αν υπάρχει κάτι που θέλω να μεταδώσω σε όσους σκέφτονται να ξεκινήσουν, είναι αυτό: κάθε βήμα μετράει. Δεν έχει σημασία η ταχύτητα, δεν έχει σημασία η απόσταση. Το σημαντικό είναι να βγαίνεις εκεί έξω και να συνεχίζεις. Γιατί, τελικά, το τρέξιμο δεν είναι μόνο άθλημα – είναι τρόπος ζωής.