Drie jaar geleden was de Dam tot Damloop ook mijn doel. Een doel zonder tijdsdruk, dat dan weer wel. Want toen was finishen het enige wat telde. Iets met een bucketlist. De Dam tot Damloop wilde ik graag een keer gelopen hebben en het liefste voor mijn dertigste verjaardag. Daarna zou ik er weer mee stoppen. Vast.
Het avontuur begon zonder startbewijs. Daar was ik nét even te laat voor. Maar goed, ik had nu eenmaal in mijn hoofd om die wedstrijd te gaan lopen, ik zou vast wel aan een starbewijs kunnen komen. Dus hup, trainingsschema van internet geplukt en gaan.
Drie minuten rennen, 2 minuten wandelen. En dat een paar keer. Dat was zo ongeveer mijn eerste training. Ik besloot maar gelijk goede schoenen te kopen. Dat bleek een slimme keus. Toen een paar dagen later de regen met bakken uit de hemel kwam vallen, kon ik toch moeilijk mijn training overslaan. Dat zou het begin van het einde zijn en nogal zonde van die 140 euro die ik net voor een paar flitsende hardloopschoenen had betaald.
Dus ik ging. Ook als het regende. En als het stormde of juist als de mussen dood van het dak vielen. Ik zette door en begon het zowaar ook leuk te vinden! Vlak voor de grote dag wist ik gelukkig ook nog een startbewijs te bemachtigen.
Totaal niet wetende wat me te wachten zou staan, stond ik op een mooie zondag in september 2014 aan de start in Amsterdam. Zo goed als klaar om 16,1 kilometer te lopen. Het startschot klonk en zonder fancy sporthorloge en daardoor zonder idee van snelheid en tijd ging ik op weg. Maar ik genoot! Van het lopen, van het publiek en de sfeer die er hing. Toen ik de finish over kwam wist ik, dit is niet het einde, maar juist het begin!
En nu is die Dam tot Dam dus weer tot doel verheven. Moeite om de deur uit te gaan om te lopen heb ik niet meer. Dat paar nieuwe hardloopschoenen hoeft dus ook geen stok meer achter de deur te zijn. Deze blog is dat wel. Want iets willen is één ding, maar iets opschrijven en algemeen bekend maken is andere koek. Nu staat het vastgelegd. Laat de Dam tot Dam maar komen!
