
Το τρέξιμο για μένα δεν υπήρξε ποτέ απλά ένα άθλημα—ήταν μια κλίση. Από τη στιγμή που φόρεσα τα πρώτα μου παπούτσια τρεξίματος, ήξερα ότι αυτό το ταξίδι θα με διαμορφώσει με τρόπους που δεν περίμενα. Ο δρόμος, η προσπάθεια, ο ρυθμός της αναπνοής μου—όλα έγιναν κομμάτι του ποιος είμαι.
Με τα χρόνια, έχω σπρώξει τα όριά μου, συμμετέχοντας σε αγώνες από 5χλμ μέχρι ημιμαραθώνιους, πάντα κυνηγώντας την επόμενη διάκριση. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μου ήταν το να τερματίσω το 10Κ σε 32:58, αποτέλεσμα αδιάκοπης προπόνησης και αφοσίωσης. Έχω σταθεί στο βάθρο, έχω κερδίσει αγώνες, και έχω παλέψει μέσα από τις πιο δύσκολες στιγμές, όταν το σώμα και το μυαλό μου ήταν στα όριά τους. Όμως το τρέξιμο δεν αφορά μόνο τις κορυφές. Αφορά και τις δυσκολίες—τις μέρες που η κούραση χτυπάει δυνατά, όταν οι τραυματισμοί δοκιμάζουν την αντοχή σου, όταν η αμφιβολία εισβάλλει στο μυαλό σου.
Έχω αντιμετωπίσει τις δικές μου μάχες—σωματικές αποτυχίες, ψυχικά εμπόδια, ακόμα και στιγμές που αμφισβήτησα τις ικανότητές μου. Όμως κάθε πρόκληση που ξεπέρασα με έκανε πιο δυνατό. Έμαθα να εμπιστεύομαι τη διαδικασία, να σέβομαι το σώμα μου και να αντέχω την ταλαιπωρία. Το τρέξιμο με δίδαξε πειθαρχία, υπομονή και πάνω από όλα, τη δύναμη ενός υγιούς μυαλού σε ένα υγιές σώμα.
Ως Αρχηγός Ομάδας, μεταφέρω αυτή τη φιλοσοφία. Το τρέξιμο δεν είναι μόνο θέμα ταχύτητας ή αντοχής. Είναι θέμα ισορροπίας. Όταν το μυαλό είναι δυνατό, το σώμα ακολουθεί. Αυτό με κρατάει να συνεχίζω. Γι’ αυτό τρέχω.